ΟΡΙΣΜΕΝΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΓΑΝΑΚΤΙΣΜΕΝΟΥΣ ΣΤΙΣ ΠΛΑΤΕΙΕΣ-ΚΑΙ ΚΑΤΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΡΙΣΤΕΡΟ ΛΑΪΚΙΣΜΟ
Και μέσα στη μαυρίλα και την εθνική κατάθλιψη να και κάτι ελπιδοφόρο να γεννιέται στις πλατείες παρά το σκεπτικισμό για την πολιτική στόχευση.
Στο συντριβάνι της πλατείας Συντάγματος στις Γενικές Συνελεύσεις με αμεσοδημοκρατικά στοιχεία βαφτίζεται μία νέα γενιά ανθρώπων. Η όλη λειτουργία που την παρακολούθησα έχει ένα πολιτικό αλλά και ένα πολιτιστικό περιεχόμενο ενάντια στην ατομικότητα.
Μία ατομικότητα που μας επιβλήθηκε με τη σταδιακή ανά τον κόσμο επικράτηση του μοντέλου της φούσκας του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου και της δήθεν χλιδάτης διαβίωσης και της επίδειξης με δανεικά με αποκορύφωση τη σημιτική περίοδο του εκσυγχρονισμού και της γκλαμουριάς των Ολυμπιακών Αγώνων. Δεν επιθυμώ να αναφερθώ στη νεοδημοκρατική παρένθεση γιατί αποτέλεσε κακέκτυπο του λάγνου εκσυγχρονισμού. Όσοι, πολύ λίγοι αλήθεια, προσπαθούσαμε να αποδείξουμε ότι οδηγούμαστε με μαθηματική ακρίβεια σε αδιέξοδο και στο γκρεμό, η μόνιμη επωδός από φίλους και μη αλλά και από τα «μίντια» και τους δημοσιογράφους «σημαίες ευκαιρίας» ήταν ότι κουβαλάμε τη «μιζέρια των αριστερών» και τα «βαρίδια» των ιδεολογιών του παρελθόντος που θάφτηκαν στα συντρίμια του τείχους του Βερολίνου.
Δεν καταλάβαιναν οι αφελείς ότι αυτά που υπερασπιζόμασταν δεν ήταν το σοβιετικό μοντέλο που κατέρρευσε κυρίως από το έλλειμμα ελευθερίας ούτε τις ιδεοληψίες για αταξικές κοινωνίες αλλά ότι υπερασπιζόμαστε πανανθρώπινες αξίες που αποτελούν το απόσταγμα αγώνων του ανθρώπου ανά τους αιώνες και που συνοψίστηκαν συμβολικά σε σταθμούς κομβικούς της ιστορίας όπως στη Γαλλική Επανάσταση και στις μετέπειτα επαναστάσεις ή εξεγέρσεις(Ισότητα-Αλληλεγγύη-Ελευθερία-Δικαιοσύνη-Αξιοπρέπεια-Συλλογικότητα-Συμμετοχική Δημοκρατία)
Σήμερα δεν έχει τόσο σημασία αν δικαιωθήκαμε κάποιοι που μείναμε πιστοί στις αρχές μας διατηρώντας μία μικρή φλόγα μέσα στη χόβολη, που δεν ακολουθήσαμε την όντως τραγική Μ. Δαμανάκη, τον Ανδρουλάκη που καλύπτεται πίσω από την τρέλα του και τόσους άλλους μέχρι πρόσφατα που μαγεύτηκαν από το όντως σαγηνευτικό τραγούδι των Σειρήνων για να μπει η Αριστερά στην Κυβέρνηση και ό,τι γίνει. Αυτό που σήμερα έχει σημασία είναι ότι η νέα γενιά, αφού έζησε το δικό της μύθο, όπως της το σερβίραμε, αναδεύεται και προσπαθεί να απελευθερωθεί έστω και δημιουργώντας τους δικούς της μύθους αλλά και τις δικές της αλήθειες για το έλλειμμα δημοκρατίας. Έτσι πρέπει να δούμε το νέο φαινόμενο των αγανακτισμένων στις πλατείες, σαν μία πιθανότητα να καταστήσει την κοινωνία πρωταγωνιστή. Είναι ήσσονος σημασίας αν πολλοί από τους πολίτες που σήμερα μαζεύονται στις πλατείες έχασαν τη «βολή» τους ή την «προσδοκία του εύκολου μέλλοντός τους» ή στέρεψαν τα εκλογικά τους «κονέ» ή τα «βύσματα» και σήμερα εκτονώνονται με ύβρεις και ανοιχτές παλάμες προς τη Βουλή. Είναι επίσης ήσσονος σημασίας αν πολλοί από αυτούς τους αγανακτισμένους πολίτες ψήφιζαν τόσα χρόνια, εν γνώσει του «φαγοποτιού», είτε το ΠΑΣΟΚ είτε τη ΝΔ ή απείχαν με ένα ναρκισσισμό ή αν είναι και πάλι έτοιμοι να ξαναψηφίσουν τους ίδιους αν τους τάξουν.
Αυτό που πρέπει να μας ενδιαφέρει είναι οι πολίτες που ξαναπιστεύουν ή πιστεύουν σε σχεδόν ξεχασμένες έννοιες της δημοκρατίας, άμεσης και έμμεσης, της αλληλεγγύης και της δικαιοσύνης. Πρέπει να λεχθεί ότι πρέπει να είμαστε προσεκτικοί σε κάθε είδους «λαϊκισμό» είτε προέρχεται από τους αγανακτισμένους είτε από τον ακροδεξιό λαϊκισμό που παίζει με τους θεσμούς αλλά και το λαϊκισμό των αριστερών. Δίνω ιδιαίτερη έμφαση στον αριστερό λαϊκισμό, όταν μάλιστα προέρχεται από ανθρώπους που αφού κράτησαν θώκους επί εικοσαετίες, είτε στην Ευρωβουλή είτε στην Εθνική Βουλή και έβλεπαν ότι το Κοινοβούλιο ήταν και τότε «της ντροπής και είχε στην ουσία καταργηθεί», καθώς και ότι η Αριστερά ήταν και τότε κρίκος του «συστήματος», σήμερα ζητούν από τους Βουλευτές της Αριστεράς να παραιτηθούν και εννοώ, για να μην κρυβόμαστε, τον Αλέκο Αλαβάνο.
Δεν θα καταπιαστώ με ψυχολογικές αναλύσεις γιατί οι αριστεροί ηγέτες γύρω στα 60 τους χρόνια (και δεν είναι μόνο ένας, το ξαναζήσαμε το έργο και σε προηγούμενες διασπάσεις) ρίχνουν τη ζαριά τους χωρίς να τους ενδιαφέρουν οι άνθρωποι που ίδρωσαν για αυτούς, που πίστεψαν σε αυτούς.
Εμείς συνεχίζουμε τη δουλειά μας είτε στη Βουλή είτε στην Τ.Α. είτε στις γειτονιές είτε συμμετέχοντας στις πλατείες πλην όμως προσεκτικοί, χωρίς διαμεσολαβήσεις, χωρίς καπελώματα, χωρίς κομματικές σημαίες, με σεβασμό στο πολύμορφο, δίπλα στο νέο όνειρο με τα συν του και τα πλην του.
από Ioannis Kardaras
Και μέσα στη μαυρίλα και την εθνική κατάθλιψη να και κάτι ελπιδοφόρο να γεννιέται στις πλατείες παρά το σκεπτικισμό για την πολιτική στόχευση.
Στο συντριβάνι της πλατείας Συντάγματος στις Γενικές Συνελεύσεις με αμεσοδημοκρατικά στοιχεία βαφτίζεται μία νέα γενιά ανθρώπων. Η όλη λειτουργία που την παρακολούθησα έχει ένα πολιτικό αλλά και ένα πολιτιστικό περιεχόμενο ενάντια στην ατομικότητα.
Μία ατομικότητα που μας επιβλήθηκε με τη σταδιακή ανά τον κόσμο επικράτηση του μοντέλου της φούσκας του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου και της δήθεν χλιδάτης διαβίωσης και της επίδειξης με δανεικά με αποκορύφωση τη σημιτική περίοδο του εκσυγχρονισμού και της γκλαμουριάς των Ολυμπιακών Αγώνων. Δεν επιθυμώ να αναφερθώ στη νεοδημοκρατική παρένθεση γιατί αποτέλεσε κακέκτυπο του λάγνου εκσυγχρονισμού. Όσοι, πολύ λίγοι αλήθεια, προσπαθούσαμε να αποδείξουμε ότι οδηγούμαστε με μαθηματική ακρίβεια σε αδιέξοδο και στο γκρεμό, η μόνιμη επωδός από φίλους και μη αλλά και από τα «μίντια» και τους δημοσιογράφους «σημαίες ευκαιρίας» ήταν ότι κουβαλάμε τη «μιζέρια των αριστερών» και τα «βαρίδια» των ιδεολογιών του παρελθόντος που θάφτηκαν στα συντρίμια του τείχους του Βερολίνου.
Δεν καταλάβαιναν οι αφελείς ότι αυτά που υπερασπιζόμασταν δεν ήταν το σοβιετικό μοντέλο που κατέρρευσε κυρίως από το έλλειμμα ελευθερίας ούτε τις ιδεοληψίες για αταξικές κοινωνίες αλλά ότι υπερασπιζόμαστε πανανθρώπινες αξίες που αποτελούν το απόσταγμα αγώνων του ανθρώπου ανά τους αιώνες και που συνοψίστηκαν συμβολικά σε σταθμούς κομβικούς της ιστορίας όπως στη Γαλλική Επανάσταση και στις μετέπειτα επαναστάσεις ή εξεγέρσεις(Ισότητα-Αλληλεγγύη-Ελευθερία-Δικαιοσύνη-Αξιοπρέπεια-Συλλογικότητα-Συμμετοχική Δημοκρατία)
Σήμερα δεν έχει τόσο σημασία αν δικαιωθήκαμε κάποιοι που μείναμε πιστοί στις αρχές μας διατηρώντας μία μικρή φλόγα μέσα στη χόβολη, που δεν ακολουθήσαμε την όντως τραγική Μ. Δαμανάκη, τον Ανδρουλάκη που καλύπτεται πίσω από την τρέλα του και τόσους άλλους μέχρι πρόσφατα που μαγεύτηκαν από το όντως σαγηνευτικό τραγούδι των Σειρήνων για να μπει η Αριστερά στην Κυβέρνηση και ό,τι γίνει. Αυτό που σήμερα έχει σημασία είναι ότι η νέα γενιά, αφού έζησε το δικό της μύθο, όπως της το σερβίραμε, αναδεύεται και προσπαθεί να απελευθερωθεί έστω και δημιουργώντας τους δικούς της μύθους αλλά και τις δικές της αλήθειες για το έλλειμμα δημοκρατίας. Έτσι πρέπει να δούμε το νέο φαινόμενο των αγανακτισμένων στις πλατείες, σαν μία πιθανότητα να καταστήσει την κοινωνία πρωταγωνιστή. Είναι ήσσονος σημασίας αν πολλοί από τους πολίτες που σήμερα μαζεύονται στις πλατείες έχασαν τη «βολή» τους ή την «προσδοκία του εύκολου μέλλοντός τους» ή στέρεψαν τα εκλογικά τους «κονέ» ή τα «βύσματα» και σήμερα εκτονώνονται με ύβρεις και ανοιχτές παλάμες προς τη Βουλή. Είναι επίσης ήσσονος σημασίας αν πολλοί από αυτούς τους αγανακτισμένους πολίτες ψήφιζαν τόσα χρόνια, εν γνώσει του «φαγοποτιού», είτε το ΠΑΣΟΚ είτε τη ΝΔ ή απείχαν με ένα ναρκισσισμό ή αν είναι και πάλι έτοιμοι να ξαναψηφίσουν τους ίδιους αν τους τάξουν.
Αυτό που πρέπει να μας ενδιαφέρει είναι οι πολίτες που ξαναπιστεύουν ή πιστεύουν σε σχεδόν ξεχασμένες έννοιες της δημοκρατίας, άμεσης και έμμεσης, της αλληλεγγύης και της δικαιοσύνης. Πρέπει να λεχθεί ότι πρέπει να είμαστε προσεκτικοί σε κάθε είδους «λαϊκισμό» είτε προέρχεται από τους αγανακτισμένους είτε από τον ακροδεξιό λαϊκισμό που παίζει με τους θεσμούς αλλά και το λαϊκισμό των αριστερών. Δίνω ιδιαίτερη έμφαση στον αριστερό λαϊκισμό, όταν μάλιστα προέρχεται από ανθρώπους που αφού κράτησαν θώκους επί εικοσαετίες, είτε στην Ευρωβουλή είτε στην Εθνική Βουλή και έβλεπαν ότι το Κοινοβούλιο ήταν και τότε «της ντροπής και είχε στην ουσία καταργηθεί», καθώς και ότι η Αριστερά ήταν και τότε κρίκος του «συστήματος», σήμερα ζητούν από τους Βουλευτές της Αριστεράς να παραιτηθούν και εννοώ, για να μην κρυβόμαστε, τον Αλέκο Αλαβάνο.
Δεν θα καταπιαστώ με ψυχολογικές αναλύσεις γιατί οι αριστεροί ηγέτες γύρω στα 60 τους χρόνια (και δεν είναι μόνο ένας, το ξαναζήσαμε το έργο και σε προηγούμενες διασπάσεις) ρίχνουν τη ζαριά τους χωρίς να τους ενδιαφέρουν οι άνθρωποι που ίδρωσαν για αυτούς, που πίστεψαν σε αυτούς.
Εμείς συνεχίζουμε τη δουλειά μας είτε στη Βουλή είτε στην Τ.Α. είτε στις γειτονιές είτε συμμετέχοντας στις πλατείες πλην όμως προσεκτικοί, χωρίς διαμεσολαβήσεις, χωρίς καπελώματα, χωρίς κομματικές σημαίες, με σεβασμό στο πολύμορφο, δίπλα στο νέο όνειρο με τα συν του και τα πλην του.
από Ioannis Kardaras
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου